” Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων-Αγωνιστών
Εθνικής Αντίστασης 1941-1944.
” Μέλος του Δ.Σ. της ΠΕ Α Ε Α.
” Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ.
Γεννήθηκε στα Μιχαλιτσάτα Ληξουρίου το 1920: “Ούτε είκοσι σπίτια στην κορφή του μικρού λόφου που λέγεται Μεροβίγλι”, διηγείται ο ίδιος.
Τελείωσε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο Ληξουρίου- Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας (Αρχαιολογία-Ιστορία) και Πτυχιούχος Ιταλικής Φιλολογίας με υποτροφίες στα Πανεπιστήμια της Περούτζια και της Σικελίας.
Η Κατοχή τον βρήκε στην Αθήνα φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής και εργαζόμενο στα Γενικά Αρχεία του Κράτους ταξινόμο με τους Γιάννη Βλαχογιάννη και Δ. Ζακυνθηνό 1939-1944.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Βασικά δούλεψε στον τομέα του παράνομου ναολαΐστικου Τύπου κατά τη διάρκεια της Κατοχής ως μέλος του Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Αθήνας.
Αρχισυντάκτης της “Νέας Γενιάς” μετά τη Βάρκιζα και εκλεγμένο μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ, διώχθηκε, πέρασε στρατοδικείο και παρέμεινε εξόριστος στην Ικαρία και στο Μακρονήσι. Δούλεψε σε πολλές αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Από το 1974 στον “Ριζοσπάστη”, του οποίου είναι και σήμερα συνεργάτης.
Μέλος της ΕΣΗΕΑ έγινε μόλις το Μάιο του 1960, δεκαπέντε χρόνια μετά τις πρώτες κρατήσεις στο Ταμείο.
Στα τέλη του 1973 εκλέγεται για πρώτη φορά μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής της ΕΣΗΕΑ. Αν και πρώτος σε ψήφους παραχωρεί, από σεβασμό στους μεγαλύτερους, τη θέση του και πρόεδρος της Επιτροπής γίνεται ο Πασχάλης Τσαμπάσης.
Τον Οκτώβρη του 1974 εκλέγεται για πρώτη φορά Ταμίας του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, θέση στην οποία εκλέγεται συνεχώς μέχρι το 1980.
Στη συνέχεια εκλέγεται συνεχώς ως Σύμβουλος, Ταμίας και Α΄Αντιπρόεδρος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Η τελευταία εκλογή του έγινε το 2001 με το σύστημα της απλής αναλογικής. Μετά αποχώρησε και τη θέση του κατέλαβε ο Παναγιώτης Ράμμος.
Ακόμη, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας στο πρώτο, ιδρυτικό, ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), στην ίδρυση της οποίας πρωτοστάτησε.
Κυρίες και κύριοι,
Εάν ο μεγαλύτερος ηρωισμός σ’ αυτή τη ζωή είναι το να βρεις και να υπηρετήσεις την αλήθεια, τότε η δημοσιογραφία είναι ο κορυφαίος ηρωισμός και οι δημοσιογράφοι οι αληθινοί, πραγματικοί ήρωες.
Ας μη μας παραπλανούν οι υβριστικές φωνές σε κάποιες διαδηλώσεις που λένε οι γνωστοί-άγνωστοι.
Για μας η δημοσιογραφία είναι πάντοτε ένας ηρωισμός, γι’ αυτό και σήμερα, που τιμούμε τον Νίκο Καραντηνό, έναν αληθινό δημοσιογράφο, θέλουμε να ξαναδώσουμε αυτό το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Ο Νίκος Καραντηνός, με υποδειγματική πορεία ως δημοσιογράφος, ως κοινωνικός αγωνιστής, ως αντιστασιακός Έλληνας όταν η χώρα μας βρισκόταν κάτω από την τριπλή μπότα των κατακτητών, τιμάται σήμερα και από τους συναδέλφους του και από την ελληνική κοινωνία.
Ως πρότυπο μαχητή της ηρωικής δημοσιογραφίας, που δεν είναι αμέτοχος θεατής του γίγνεσθαι, αλλά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και της αλήθειας που εκφράζουν τα γεγονότα. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι νέοι δημοσιογράφοι.
Η ΕΣΗΕΑ, τιμώντας τον Νίκο Καραντηνό, τιμά το ήθος, τη σεμνότητα και ταυτόχρονα την αγωνιστικότητα και τον ηρωισμό του Έλληνα δημοσιογράφου.
Γι’ αυτό και αποφάσισε να του απονείμει την ανώτερη τιμητική διάκριση του κλάδου μας, που είναι το χρυσό μετάλλιο του “Ξενοφώντα”. Διότι ο Ξενοφώντας, εκτός από μεγάλος ιστορικός, θεωρείται και είναι ο πρώτος δημοσιογράφος στην παγκόσμια ιστορία.
Τιμώντας λοιπόν τον Νίκο Καραντηνό σήμερα, για την πορεία του και την προσφορά του ως δημοσιογράφου και αντιστασιακού αγωνιστή, πιστεύουμε ότι η ακτινοβολία του χρυσού αυτού μεταλλίου αντανακλάται τιμητικά σε όλους τους ηρωικούς και έντιμους Έλληνες δημοσιογράφους, παλαιούς και νέους, και αναδεικνύει τη δημοσιογραφία ως θεσμό δημοκρατίας και αληθινού προμάχου προστασίας του Ελληνικού λαού.
Νίκο Καραντηνέ, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, με ομόφωνη απόφασή του, σε τιμά κατ’ αξίαν και σε προβάλλει σε όλους ως υπόδειγμα του αληθινού Έλληνα δημοσιογράφου και πραγματικού δημοκράτη αγωνιστή.